ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ...
Για τους σχολικούς φύλακες
Β. Μελικίδου
Μπορεί μια «συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία» να έχει το δικαίωμα ακόμα και να ακυρώνει ολόκληρους κλάδους εργαζομένων, η κοινωνία όμως είναι υποχρεωμένη να διαμορφώνει τη δική της στάση. Άνθρωποι έξω από το κέλυφος της εργασίας τους - η εργασία είναι ένα κέλυφος - μοιάζουν με ξέμπαρκους. Έτσι και τώρα οι σχολικοί φύλακες, μαζί με άλλους ακυρωμένους εργαζόμενους, που, αν αυτή τη στιγμή δεν υφίστανται ως κλάδος, όλοι όσοι συνυπήρξαμε στα σχολεία μαζί τους, οφείλουμε τουλάχιστον να υπερασπιστούμε το κενό που αφήνουν.
Τα σχολεία που φύλαγαν οι άνθρωποι αυτοί ήταν σχολεία ανοιχτά. Δεν ήταν μόνο πιο ασφαλή - καθόλου λίγο, ιδιαίτερα στις μέρες μας - ήταν και σχολεία ανοιχτά στην κοινωνία. Ήταν τα σχολεία που είχαν βιβλιοθήκες - οι 499 του φιλόδοξου προγράμματος που είχε ξεκινήσει από το 1999, εδώ και δύο χρόνια κλειστές. Ήταν τα σχολεία με μουσικούς και εικαστικούς, την ψυχή της σχολικής ζωής και τον πολιτισμό της, αποκομμένους τώρα πια από τον κορμό της εκπαίδευσης. Ήταν τα σχολεία με ανήσυχους εκπαιδευτικούς που έστηναν εκδηλώσεις, που τις Κυριακές συγκέντρωναν τους μαθητές τους για να ετοιμάσουν συναυλίες, παραστάσεις, δρώμενα. (Ναι, υπάρχουν ξέρετε και αυτοί οι δάσκαλοι και δεν αποτελούν εξαιρέσεις. Η φλόγα τους και η προσφορά τους δεν μοριοδοτείται φυσικά σε κανένα από τα υπό κατασκευήν συστήματα αξιολόγησης. Βέβαια, ίσως αυτό να υπονομεύει τον βολικό μύθο του τεμπέλη και ανάλγητου εκπαιδευτικού, του τόσο ανάλγητου, κατά την κρίση κάποιων οργισμένων αυτόκλητων τιμητών της εκπαίδευσης, που δεν έχει καν το δικαίωμα να απεργεί, αλλά ως πότε θα παραμένουμε αγκυλωμένοι σε ό,τι κατασκευάζει και με δέος συντηρεί η περίφημη κοινή γνώμη…)
Αυτά τα σχολεία, απογυμνωμένα από ό,τι θετικό είχαν ενσωματώσει τα τελευταία χρόνια, χωρίς και τους σχολικούς φύλακες, είναι σχολεία κλειστά. Είναι τα κατά Μίλτο Κουντουρά σχολεία των «ξυλιασμένων» μαθητικών ψυχών και των εκπαιδευτικών που κινδυνεύουν να μεταλλαχτούν σε «καθηκοντανθρώπους». Το περίφημο «άνοιγμα της σχολικής κοινότητας στην κοινωνία» ακούγεται πια με πικρό χαμόγελο, αφού ακόμα και το κατά κυριολεξία ανοιχτό σχολείο αποτελεί ζητούμενο.
Συνυπήρξα και συνεργάστηκα με τους σχολικούς φύλακες του 3ου Γυμνασίου και του 2ου Ενιαίου Λυκείου της Έδεσσας ως υπεύθυνη της Σχολικής Βιβλιοθήκης και, με την ιδιότητα τότε της Δημοτικής Συμβούλου, ως πρόεδρος της Σχολικής Επιτροπής. Σε όλες τις εκδηλώσεις της Βιβλιοθήκης μας υπολογίζαμε σ΄ αυτούς και μας ενέπνεε η εικόνα του φωτισμένου μέσα στη νύχτα σχολείου χωρίς λουκέτα και φράχτες, με έναν άνθρωπο να αγρυπνεί και το τηλέφωνό του αποθηκευμένο στο κινητό μας για οτιδήποτε χρειαζόμασταν. για να υπερβούμε τα ωράρια και τις δυνάμεις μας και να στήσουμε αυτό που γεννούσε η έμπνευσή μας. Και θυμάμαι με ευγνωμοσύνη ότι η υπερδραστηριότητά μας εκείνου του καιρού όχι μόνο δεν τους ενόχλησε ποτέ, όχι μόνο δεν τους χαλούσε την ησυχία, αλλά τους ζωντάνευε και τους έκανε συνένοχους και συμμέτοχους στην υπερένταση κάθε προετοιμασίας. Και όσο για τη Σχολική Επιτροπή, είχαμε γίνει σχολαστικοί στις καθημερινές μας συναντήσεις, με ένα μπλοκάκι μπροστά μας κάθε πρωί, καθημερινή καταγραφή από τον φύλακα κάθε ζημιάς ή έλλειψης. Μια κουρτίνα που ξεκρεμάστηκε σε μια αίθουσα, το λούκι της βορινής πτέρυγας, το πεζοδρόμιο που πρέπει να ζητήσουμε να φτιάξει ο Δήμος, η φροντίδα των φυτών της εισόδου…
Ένα σχολείο φωτισμένο μέσα στη νύχτα, αυτό ήταν το έργο του σχολικού φύλακα. Για να αναζητήσεις ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη, να τηλεφωνήσεις να ανάψει το καλοριφέρ για την πρόβα, να έχεις έναν πρόθυμο βοηθό για να φτιάξεις τα σκηνικά σου, να νιώθεις ασφαλής όταν ήθελες να μείνεις ως αργά το βράδυ με τη θεατρική σου ομάδα.
Φεύγοντας οι σχολικοί φύλακες πήραν τα κλειδιά του ανοιχτού σχολείου μαζί τους. Αθηνά, Γιώργο, Στέφανε, Κώστα… Οι άνθρωποι έξω από το κέλυφος έχουν ονόματα. Έχουν χαμόγελα, δάκρυα, αξιοπρέπεια και προσφορά. Και τα σχολεία που φύλαξαν και υπερασπίστηκαν θα εξακολουθούν να κλείνουν όσο όλοι εμείς παραδίδουμε αδιαμαρτύρητα τα κλειδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου